Taniec współczesny ma niemal sto lat, więc charakterystyczny dla niego brak zasad stał się już właściwie jego zasadniczą cechą. Tu najbardziej liczą się emocje, opowiadanie ruchem historii. Jest bardzo różnorodny, swobodny, a tancerz dysponuje nieograniczoną wolnością w kreowaniu ruchu – może korzystać z technik klasycznych, jazzu, akrobatyki.

Taniec współczesny jest zmienny – raz liryczny, raz mocny i stanowczy, jest ciągłą walką z grawitacją, ale i każe z nią współpracować, wprowadzając mnóstwo elementów tańca nisko, na podłodze, niemal w jej objęciach. Ten styl to przygoda – wejście w bajkę ruchu sprzężonego z silnymi emocjami.

Taniec współczesny poziom  początkujący

Taniec współczesny to nie styl. To sposób myślenia.
Nie uczę choreografii „na pokaz”. Nie interesuje mnie efektowność. Interesuje mnie sens, obecność, decyzja.

Na moich zajęciach nie kopiujemy formy — szukamy własnego ruchu. Pracuję z ciałem, ale jeszcze bardziej — z tym, kto! się w nim rusza.
Rozwijamy świadomość, pracujemy z emocją, strukturą, napięciem i intencją. Ciało trzeba nauczyć się słuchać.

Nie ma tu miejsca na automatyzm.
Ale też nie ma przemocy.
Są wyzwania, dużo pytań, czasem konflikt, czasem śmiech. Bo rozwój to nie zawsze wygodny proces. I dobrze.

Nie daję gotowych odpowiedzi.
Uczę myśleć ruchem, czytać przestrzeń, słuchać decyzji, które podejmuje ciało. Bo czasem mówi więcej, niż słowa.

Mikhail Karnaukhov